به گزارش قدس آنلاین، آیت الله حائری در ذکر این واقعه و چگونگی رهایی از این حادثه به ذکر این خاطره می پردازد،که  صبوری اینگونه از قول ایشان می نویسد:
دوست داشتم موقع تحویل سال، توی حرم امام رضا (ع) باشم. دل توی دلم نبود. از آن بالا، از توی پنجره ی لوزی شکل هواپیما، حرم امام رضا (ع) را می دیدم، گنبد طلایی و گلدسته هایش، گنبد بزرگ و نیلی رنگ مسجد گوهرشاد، و مقبره ی پیر پالان دوز در حاشیه ی حرم را! دوستان همراهم؛ آقایان بشارتی «وزیر کشور»، محمدی ری شهری «وزیر اطلاعات»، و علامه «مداح»، نیز حال و هوای مرا داشتند.

نیم ساعتی می شد که هواپیما داشت روی شهر مقدس مشهد می چرخید و فرود نمی آمد. کم کم صدای پچ پچ و غُرغُر مسافران بلند شد. هر کسی چیزی می گفت و رفت و آمد و حرکات میهمان داران هواپیما هم کمی مشکوک شده بود. همه از میهمان دارها می پرسیدند:
- آقا، چرا فرود نمی آییم؟
- خانم، برای چه هواپیما روی زمین نمی نشیند؟
و میهماندارها در حالی که زور زورکی لبخند می زدند جواب می دادند:
- چیزی نیست، یک اشکال فنی کوچک پیش آمده که به زودی رفع خواهد شد. خواهش می کنم آرامش خودتان را حفظ کنید. نگران نباشید...

با شنیده شدن صدای خلبان از بلندگوهای داخل هواپیما، سکوت هواپیما را تسخیر کرد:
- به نام خدا، خلبان صحبت می کند. متأسفانه ناچارم خبرِ بدی را به اطلاع شما همسفران گرامی برسانم. خواهشمندم آرامش خود را حفظ نموده، به توصیه های من عمل نموده و با میهمان داران همکاری کنید. مشکل ما این است که چرخ های هواپیما باز نمی شود. از دست مهندس فنی هواپیما هم کاری ساخته نیست. ضمن تماس با برج مراقبت و عوامل فنی فرودگاه مهرآباد تهران، قرار شد که به تهران بازگشته و در آن جا فرود اضطراری داشته باشیم. از آن جایی که احتمال شکسته شدن بدنه ی هواپیما و نیز آتش گرفتن آن وجود دارد، ماشین های آتش نشانی و آمبولانس ها و مأموران آتش نشانی، پزشکان، پرستاران و سایر عوامل و امکانات همه در فرودگاه مهرآباد به صورت آماده باش در آمده اند تا خطرات احتمالی را به حداقل برسانند. خواهشمندم قبل از فرود اضطراری، صندلی های خود را به حالتِ عمودی برگردانید، کمربندهای ایمنی را محکم ببندید و به هنگام فرود اضطراری، دست های خود را روی پشتی صندلی جلویی گذاشته و سرهایتان را روی آن قرار دهید. در ضمن، درهای هواپیما که به هنگام خروج اضطراری مورد استفاده قرار می گیرند و هم اکنون توسط همکارانم به شما نشان داده می شوند عبارتند از؛ دو درب در سمت جلو، دو درب در وسط، دو درب که به روی بال های هواپیما باز می شوند و دو درب در انتهای هواپیما، اطلاعات ضروری دیگر را نیز متعاقباً به اطلاعتان خواهم رساند...

سر و صدا و وِلوِله ی عجیبی فضای هواپیما را پُر کرد. حالتِ اضطراب و نگرانی در همه ی چهره ها مشاهده می شد و قلب چند پیرزن و پیرمرد هم گرفت. خلبان از پزشکانی که در بین مسافران بودند کمک خواست و آن ها نیز برای کمک به بیماران، به سراغشان رفتند. بعضی از زن ها و بچه ها با صدای بلند گریه می کردند و...

در این هنگام من از جا بلند شده و با صدای بلند، مسافران را دعوت به آرامش کردم و ادامه دادم:
- ... شما همگی زائر حضرت رضا (ع) هستید و باید بدانید که آن حضرت به همه ی شما و ما نظر دارند و نخواهند گذشت به زائران و میهمانانشان بد یا سخت بگذرد و مطمئناً میهمانانشان را از هر گونه خطری حفظ خواهند نمود. بنابراین، بهتر است به جای شلوغی و سر و صدا، دست به دامان فرزندِ برومندش امام زمان (ع) بزنیم و از او استغاثه کنیم. حالا همه با هم بگویید؛ «یا اَبا صالحَ المَهدی اَدرِکنا، یا اَبا صالحَ المَهدی...».

صدای مناجات و استغاثه فضای هواپیما را پر کرد و بی نظمی، جای خود را به نظم داد. هنوز 5-6 بار این ذکر را تکرار نکرده بودیم که صدای خلبان با آهنگی امیدوارانه و شادان از بلندگوهای داخل هواپیما به گوش رسید:
- به نام خدا. خلبان صحبت می کند. خوشبختم به اطلاع برسانم که بحمدالله و با لطف و عنایت امام رضا (ع)، چرخ های هواپیما باز شد و ما تا دقایقی دیگر در فرودگاهِ شهید هاشمی نژاد مشهد بر زمین خواهیم نشست و...

هنوز خلبان داشت حرف می زد که صدای بلند و سرشار از شادی و شُکر مسافرانِ هواپیما به صلوات بلند شد و نام صاحب الزمان (عج) مشکل گشای تمام زائران ثامن الحجج(ع) گردید.

نویسنده: مصطفی لعل شاطری